Przedszkole, szkoła, poradnia, gabinety prywatne proponują zajęcia z integracji sensorycznej. Jest to od jakiegoś czasu modne. Czy wiemy po co? Przecież bawić się z dziećmi możemy w domu a na placu zabaw też się można pohuśtać. Większość myśli, że to czary-mary i „złoty środek” zarabiania pieniędzy.

Organizm każdego człowieka to bardzo skomplikowana maszyna. Wszystko powinno działać prawidłowo – trybiki, sprężynki, wskazówki – każdy ma swoje zadanie. Nasze centrum dowodzenia znajduje się z mózgu. Wszystkie informacje, nauka, reakcje biegną do niego, bo to mózg musi zlokalizować, przetworzyć, zorganizować każdą czynność. Integracja sensoryczna, to właśnie proces tworzenia spójnej całości z bodźców docierających do naszego mózgu za pomocą zmysłów. Dotyk, wzrok, smak, słuch, węch, poczucie przestrzenne, koordynacja – jeśli odbieramy je prawidłowo jesteśmy bezpieczni, szczęśliwi, rozwijamy się prawidłowo i harmonijnie, działamy celowo. Czasami zdarza się tak, że nasz mózg odbiera sygnały błędnie, źle je interpretuje lub nie potrafi ich odczytać w ogóle. Bardzo częste zaburzenia przetwarzania próbujących dotrzeć do nas zmysłów to: strach przed głośnymi dźwiękami, nierozumienie poleceń, brak mowy, niezgrabność ruchowa, zbyt duże lub zbyt małe napięcie mięśniowe, chodzenie na palcach, specyficzna „moda” – bez skarpet, stare ciuchy, bez metek, lub obcisłe, uczucie bólu przy obcinaniu paznokci, włosów, myciu zębów, czesaniu włosów, wybiórcza dieta.  Staramy się szukać kompensacji, nawet nie wiedząc o tym, aby po prostu funkcjonować.

Zajęcia integracji sensorycznej mają za zadanie nauczyć nasz mózg odpowiednich reakcji adaptacyjnych, które dotychczas błędnie odczytywał. Terapeuta wie jaką aktywność, w jakiej kolejności i ile czasu prowadzić, aby nam pomóc. Terapię integracji sensorycznej może prowadzić tylko osoba, która posiada certyfikat terapeuty integracji sensorycznej.

Na placu zabaw dziecko będzie unikało aktywności, które sprawiają mu kłopot lub będzie cały czas stymulować się, aż dojdzie do przeciążenia układu nerwowego. Wyniki terapii są najczęściej widoczne po 6-8 tygodniach, kiedy nasz mózg zapamięta tę nową umiejętność.  Jeśli na sali do integracji sensorycznej panuje „dobra zabawa”, to tym lepiej – w emocjach uczymy się szybciej i przyjemniej.

Niepokojące zachowania:
• Porusza się niezdarnie, często się potyka, przewraca

• Ma zbyt krótki czas koncentracji
• Przyjmuje nieprawidłową postawę przy stole (podpiera głowę podczas jedzenia, rysowania, czytania, zsuwa się z krzesła)
• Unika huśtania kręcenia lub robi to bez końca
• Reaguje emocjonalnie nieadekwatnie do sytuacji
• Ma wybiórczą dietę
• Nie umie jeździć na rowerze, chociaż już powinno
• Nie lubi brudzących zabaw
• Nosi tylko niektóre ubrania, drapie się, trzeba wycinać metki z ciuchów
• Nie lubi bawić się z rówieśnikami
• Jest „wiecznie” zmęczone
• Nie lubi myć zębów, myć włosów, obcinać paznokci, kremować twarzy

U malutkich dzieci niepokojące objawy to:
• Nadmiernie płacze
• Ma kłopoty ze snem
• Nie lubi kąpieli
• Nie uspokaja się po przytuleniu i wzięciu na ręce
• Płacze podczas jazdy samochodem
• Ma problemy ze ssaniem piersi

W przypadku malutkich dzieci wskazana jest konsultacja domowa, może oczywiście odbyć się w gabinecie. Podczas spotkania Rodzice dowiedzą się, jak wspierać rozwój dziecka poprzez zabawy, stymulacje. Do pracy w domu dostaną zalecenia.

Jeśli będzie wskazanie do pełnej diagnozy, konsultacje są traktowane jako pierwsze spotkanie diagnostyczne.

Diagnoza SI za nami. Mamy wszystkie dokumenty, , które świadczą o tym, że nasze dziecko wymaga terapii integracji sensorycznej. Zaczynamy nowy etap życia, dla całej rodziny.

Terapia powinna być prowadzona przez certyfikowanego terapeutę, w przeznaczonej do tego sali, odpowiednio wyposażonej. Spotkania, w zależności od potrzeby, powinny odbywać się 1-2 razy w tygodniu i trwać 45-60 minut. Terapia powinna być prowadzona 1-1, czyli terapeuta pracuje z jednym dzieckiem podczas zajęć. Jest to najlepsze rozwiązanie, ponieważ program terapii jest ustalany indywidualnie dla każdego dziecka.

Optymalnie przygotowana i poprowadzona terapia pozwala dziecku na prawidłowe odczytywanie bodźców i reakcje. To tylko część pracy, która nas czeka. Terapeuta zaleca do domu dietę sensoryczną. Jest to pokarm dla mózgu dziecka. Celem diety jest poprawa funkcjonowania dziecka, lepszego samopoczucia w codziennych sytuacjach i relacjach, wzrost samooceny.

Jeśli zatem nasze dziecko uczęszcza na terapię integracji sensorycznej i dostajemy dietę, wypełniajmy nasze zobowiązania wobec dziecka jak najlepiej.  Tu samo nic się nie stanie, wszystko zależy od nas.

autor: Marta Kaczmarek